Nga Papa Benedikti XVI
Pasi kremtuam Festën e të Gjithë Shenjtërve, Kisha na fton sot të përkujtojmë të gjithë besimtarët e vdekur, të kthejmë vështrimin nga fytyrat e shumta që na kanë paraprirë dhe që kanë përfunduar rrugëtimin tokësor. Në audiencën e sotme, pra, do të doja t’ju ofroj disa mendime të thjeshta mbi realitetin e vdekjes, që për ne të krishterët ndriçohet nga Ringjallja e Krishtit dhe për të ripërtërirë besimin tonë në jetën e amshueshme.
Siç thashë dje në Lutjen e Engjëllit Tenzot (Angelus), këto ditë shkojmë në varreza për t’u lutur për të dashurit që na kanë lënë, pothuajse një vizitë tek ata për t’u shprehur edhe një herë dashurinë tonë, për t’i ndjerë ata ende afër, duke kujtuar gjithashtu, në këtë mënyrë, një pjesë të Besojmës: në bashkësinë e shenjtërve është një lidhje e ngushtë midis nesh që ende ecim në këtë tokë dhe aq shumë vëllezërve dhe motrave që tashmë kanë arritur amshimin.
Njeriu ka qenë gjithmonë i shqetësuar për të vdekurit e tij dhe është përpjekur t’u japë atyre një lloj jete të dytë përmes vëmendjes, kujdesit, dashurisë. Në njëfarë mënyre, duam të ruajmë përvojën e tyre të jetës; dhe, në mënyrë paradoksale, se si jetuan, çfarë donin, çfarë kishin frikë, çfarë shpresonin dhe çfarë urrenin, e zbulojmë pikërisht nga varret, para të cilave grumbullohen kujtimet. Ato janë pothuajse një pasqyrë e botës së tyre.
Pse është kështu? Sepse, ndonëse vdekja është shpesh një temë pothuajse e ndaluar në shoqërinë tonë, dhe ka një përpjekje të vazhdueshme për të hequr mendimin e thjeshtë të vdekjes nga mendjet tona, ajo ka të bëjë me secilin prej nesh, ka të bëjë me njeriun e çdo kohe dhe çdo hapësire. Dhe përballë këtij misteri ne të gjithë, qoftë edhe pa vetëdije, kërkojmë diçka që na fton të shpresojmë, një sinjal që na jep ngushëllim, që të na hapet një horizont, që ende ofron një të ardhme. Rruga e vdekjes, në realitet, është një rrugë shprese dhe ecja nëpër varrezat tona, si dhe leximi i shkrimeve mbi varre, është një udhëtim i shënuar nga shpresa e përjetësisë.
Por ne pyesim veten: pse ndiejmë frikë përballë vdekjes? Pse njerëzimi, në një periudhë të gjatë të tijin, nuk është dorëzuar kurrë duke besuar se përtej tij nuk ka thjesht asgjë? Unë do të thosha se përgjigjet janë të shumta: ne kemi frikë përballë vdekjes, sepse kemi frikë nga asgjëja, të asaj nisjeje drejt diçkaje që nuk e dimë, e cila është e panjohur për ne. Dhe pastaj në ne ekziston një ndjenjë refuzimi, sepse nuk mund të pranojmë që çdo gjë e bukur dhe e madhe që është arritur gjatë një ekzistence të tërë, të anulohet papritur, të bjerë në humnerën e hiçit. Mbi të gjitha ndjejmë se dashuria thërret dhe kërkon përjetësinë dhe nuk mund të pranojmë që ajo të shkatërrohet nga vdekja në një moment të vetëm.
Pastaj, ne kemi frikë nga vdekja sepse, kur jemi kah fundi i ekzistencës sonë, ekziston perceptimi se ka një gjykim për veprimet tona, për mënyrën se si e kemi bërë/kaluar jetën tonë, veçanërisht në ato pika hije që, me shkathtësi, ne shpesh dimë t’i heqim ose të përpiqemi t’i largojmë nga vetëdija jonë. Unë do të thosha se çështja e gjykimit është shpesh në themel të kujdesit të njeriut në të gjitha kohërat për të vdekurit, vëmendje ndaj njerëzve që kanë qenë domethënës për të dhe që nuk janë më pranë tij në rrugën e jetës tokësore. Në njëfarë kuptimi, gjestet e afektit, të dashurisë që e rrethojnë të ndjerin, janë një mënyrë për ta mbrojtur atë me besimin se ato nuk do të mbeten pa ndikim në momentin e gjykimit. Ne mund ta kuptojmë këtë në shumicën e kulturave që e karakterizojnë historinë e njeriut.
Sot bota është bërë, të paktën në dukje, shumë më racionale, ose më saktë, është përhapur tendenca për të menduar se çdo realitet duhet të përballet me kriteret e shkencës eksperimentale dhe se edhe pyetjes së madhe të vdekjes duhet t’i përgjigjet jo aq shumë me besim, por duke u nisur nga njohuritë eksperimentale, empirike. Megjithatë, ne nuk e kuptojmë mjaftueshëm se pikërisht në këtë mënyrë përfunduam duke rënë në forma të spiritizmit, në përpjekje për të pasur njëfarë kontakti me botën përtej vdekjes, pothuajse duke imagjinuar se ekziston një realitet që, në fund, do të jetë një kopje e së tashmes.
Të dashur miq, festa e Të Gjithë Shenjtërve dhe Përkujtimi i të gjithë besimtarëve të vdekur na thonë se vetëm ata që mund të njohin një shpresë të madhe në vdekje mund të jetojnë gjithashtu një jetë të bazuar në shpresë. Nëse njeriun e reduktojmë ekskluzivisht në dimensionin e tij horizontal, në atë që mund të perceptohet empirikisht, vetë jeta e humb kuptimin e saj të thellë. Njeriu ka nevojë për përjetësi dhe çdo shpresë tjetër për të është shumë e shkurtër, shumë e kufizuar. Njeriu është i shpjegueshëm vetëm nëse ka një Dashuri që kapërcen çdo izolim, madje edhe atë të vdekjes, në një tërësi që gjithashtu tejkalon hapësirën dhe kohën. Njeriu është i shpjegueshëm, e gjen kuptimin e tij më të thellë, vetëm nëse ka Zot. Dhe ne e dimë se Zoti ka dalë nga largësia e tij dhe është bërë i afërt, ka hyrë në jetën tonë dhe na thotë: “Unë jam Ringjallja dhe Jeta; kush beson në mua, edhe nëse vdesë, do të jetojë. Edhe kush jeton dhe beson në mua, nuk do të vdesë kurrë.” (Gjn 11, 25-26).
Le ta mendojmë për një moment skenën e Kalvarit dhe t’i dëgjojmë përsëri fjalët që Jezusi, nga lartësia e Kryqit, ia drejton cubit të kryqëzuar në të djathtën e tij: “Për të vërtetë po të them, sot do të jeni me mua në parriz”. (Lk 23,43). Të mendojmë për dy apostujt në rrugën për në Emaus, kur, pasi kanë bërë një rrugë me Jezusin e Ringjallur, ata e njohin atë dhe nisen pa vonesë në Jerusalem për të shpallur Ringjalljen e Zotit (khs. Lk 24,13- 35). Fjalët e Mjeshtrit kthehen në mendje me qartësi të përtërirë: “Mos t’ju shqetësohet zemra! Besoni në Hyjin edhe në mua besoni! Në shtëpinë e Atit tim ka shumë banesa. Po të mos kishte, a do t’ju thosha: ‘Po shkoj t’ju bëj gati vendin’?” (Gjn 14, 1-2). Zoti me të vërtetë u dëftua, u bë i arritshëm, e deshi aq shumë botën “sa që e dha një të vetmin Birin e vet, kështu që, secili që beson në të, ta mos birret, por ta ketë jetën e pasosur.” (Gjn 3, 16), dhe në aktin suprem të dashurisë në Kryq, duke u zhytur në humnerën e vdekjes, ngadhënjeu mbi të, u ringjall dhe na hapi dyert e amshimit edhe neve. Krishti na mbështet gjatë natës së vdekjes që edhe ai vetë e kaloi; ai është Bariu i Mirë, të cilit mund t’ia besojmë pa frikë udhëheqjen tonë, pasi ai e di mirë rrugën, edhe nëpërmjet errësirës.
Çdo të diele, duke recituar Besojmën, ne e ripohojmë këtë të vërtetë. Dhe duke shkuar në varreza për t’u lutur me afekt dhe dashuri për të vdekurit tanë, ne jemi të ftuar, edhe një herë, të ripërtërijmë besimin tonë në jetën e përjetshme me guxim dhe forcë, për më tepër, të jetojmë me këtë shpresë të madhe dhe t’i japim dëshmi botës për të: pas të tashmes nuk është asgjëja. Dhe është pikërisht besimi në jetën e përjetshme që i jep të krishterit kurajon ta dojë edhe më fort këtë tokë tonën dhe të punojë për të ndërtuar një të ardhme për të, për t’i dhënë shpresë të vërtetë dhe të sigurt./drita.info
Përkthimi: Rev. “Drita”
Postimi i Mëparshëm
Postimi Tjetër
